สติลบามิดีนถูกนำมาใช้ในการรักษาโรคติดเชื้อที่เกิดจากปรสิต เช่น โรคทริพาโนโซมิเอซิส (trypanosomiasis) และโรคเล็ชมาเนียสิส (leishmaniasis) โดยมีกลไกการออกฤทธิ์ผ่านการยับยั้งการทำงานของ DNA ในปรสิต ทำให้ปรสิตไม่สามารถเพิ่มจำนวนหรือเจริญเติบโตได้ นอกจากนี้ ยังมีการศึกษาที่แสดงถึงศักยภาพของสติลบามิดีนในการรักษาโรคมะเร็งบางชนิด เนื่องจากสามารถจับกับ DNA ของเซลล์มะเร็งและยับยั้งการแบ่งตัวของเซลล์เหล่านั้นได้ รวมถึงการประยุกต์ใช้ในงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับคุณสมบัติการจับกับกรดนิวคลีอิก ทำให้เป็นที่สนใจในศึกษาการโต้ตอบกับ DNA และ RNA อย่างไรก็ตาม การใช้สติลบามิดีนอาจก่อให้เกิดผลข้างเคียงได้ และการนำไปใช้มีจำกัดเนื่องจากการพัฒนายาใหม่ที่มีประสิทธิภาพสูงกว่าและมีพิษน้อยกว่าในทางการแพทย์สมัยใหม่ จึงต้องใช้ภายใต้การดูแลของแพทย์อย่างใกล้ชิด